​

WRAŻENIE REALNOŚĆI W ZWIĄZKACH CHOREOGRAFII I FILMU

​

Spojrzenie na choreografię przez obiektyw kamery nadaje jej nowych wartości, a zatem nowych sposobów doświadczania. Za klucz dla tego artykułu wybrałam analizę filmów, w których dobór środków wzbudził moje cielesne, a co za tym idzie realne doznania. Poszukuję źródła, i tym samym podejmuję próbę definicji „wrażenia realności”, które zainicjowane w ucieleśnionym działaniu performera ma szansę, w mojej opinii, zaistnieć na ekranie w silnie synergicznej pracy choreografów i filmowców. Przyglądam się obranym strategiom choreograficznym i filmowym w takich dziełach jak: Monoloog van Fumiyo Ikeda op het einde van Ottone, Ottone (wideo: Walter Verdin, Anne Teresa De Keersmaeker, Jean-Luc Ducourt, chor. Anna Teresa de Keersmeaker), Climax (reż. Gaspar Noe, chor. Nina McNeely) oraz The Cost of Living (reż. Lloyd Newson).

 

Dodatkiem do artykułu są wywiady z artystami – pisemne odpowiedzi Leszka Bzdyla, Jozefa Frucka, Dominiki Knapik, Danieli Komędery-Miśkiewicz, Ramony Nagabczyńskiej i Iwony Olszowskiej na kilka pytań dotyczących doświadczenia ich własnego ciała poprzez ekran.

 

​